Сядзібна-паркавы комплекс: сядзібны дом; лядоўня; рэшткі парку

Маёнтак Новае Поле ўваходзіў у т.з. Ракаўскае графства -- уладанні Сангушкаў. У другой палове XVIII ст. належаў гетману Міхаілу Казіміру Агінскаму. У 1794 г. ён прадаў маёнтак з вёскамі Пелікшы, Жукі, Казакі, Ліхачы, Рудзеўшчызна (або Венгляўшчызна) стольніку полацкаму, суддзі гродскаму Мінскага ваяводства Іасафату Сяляве. Наступным уладальнікам маёнтка Стары Ракаў з фальваркам Новае Поле і прыналежнымі вёскамі быў Апалінарый Сялява. З 1837 г. ён належаў пляменніцы Апалінарыя Хрысціне з роду Шчыт-Неміровічаў, якая была замужам за князем Друцкім-Любецкім. Ад Хрысціны Новае Поле і Ракаў дасталіся ў 1870 г. сыну Эдвіну, затым унуку Ераніму Друцкаму-Любецкаму. Пра яго вядома, што быў драматургам-аматарам, членам праўлення Мінскага таварыства сельскіх гаспадароў, членам праўлення камерцыйнага банка, дэпутатам Расійскай думы. 

Сядзіба была заснавана Сялявамі, затым дабудоўвалася і пашыралася Друцкімі-Любецкімі. Яе плошча складала каля 16 га. Цэнтральнае месца займаў сядзібны дом. Пры сядзібе быў закладзены парк. Як адзначыў А.Т. Федарук, нягледзячы на тое, што сядзіба фарміравалася ў эпоху класіцызму, парк не меў характэрных пейзажных рысаў. Парадная частка парку была невялікая, прамавугольная ў плане. Па перыметры была абсаджана ліпамі і штакетнай агароджай на бутавым падмурку.

Пасля ўсталявання на гэтай тэрыторыі Савецкай улады ў сядзібе размясціўся пагранатрад, бо мяжа праходзіла вельмі блізка. У 1946 г. ў Новым Полі рашэннем Мінскага аблвыканкама ад 9.02.1946 г. № 114 была арганізавана школа калгасных птушкаводаў.

Да нашага часу сядзіба захавалася часткова: мураваны сядзібны дом, мураваны будынак лядоўні і фрагменты парку. Сядзібны парк захаваўся фрагментарна. Частка парку належыць каледжу, добраўпарадкавана, аднак перагружана сучаснымі будынкамі, у 1954 і 1959 гг. зроблены новыя пасадкі дрэў і кустоў, ліпавая і каштанавая алеі. Астатняя частка парку забудавана прыватнымі дамамі, месцамі вядзецца гаспадарчая дзейнасць.